Spandoek jongens SV Pax
Spandoek jongens SV Pax Tieske-Anne Hagenbeek

Met plezier naar turnen bij SV Pax - reactie op documentaire Turn!

19 oktober 2019 om 09:48 Overig Deel je nieuws

Ik wachtte in spanning af wat de documentaire Turn! zou gaan brengen. De voorstukjes beloofden niet veel goeds. Huilende kinderen, ouders die willen dat hun kind op het hoogste podium komt te staan. De zin “ik hoop dat het andere kind valt, dan eindigt mijn kind hoger”. Vreselijk. Het heeft mij ertoe gebracht om ook te delen hoe wij de topsport van onze zoon beleven.

Onze zoon van 11 jaar traint 27u per week bij SV Pax op het hoogste niveau. Toen hij klein was trainde hij onder Arjen, de trainer die in de documentaire vrij negatief in het daglicht komt. Arjen gooide de kleine mannen aan het einde van de training in de schuimbak, deed estafettes door de hal. Steijn had plezier in de trainingen maar hij was ook blij dat er serieus getraind werd want juist het turnen met een hoog “Annamaria Koekoek-gehalte” vond mijn zoon niet leuk. Toen Steijn overstapte naar SV Pax hebben we de samenwerking afgesloten met een barbecue bij ons thuis. Op mijn netvlies staat het waterballonnen gevecht tussen mijn beide zoons en Arjen. Wat hebben we gelachen die dag!

Alle negatieve reacties op de documentaire hebben mij de hele week droevig gestemd. Bij SV Pax zitten jongens die de sport ontzettend leuk vinden, trainers die naast hun gewone baan avonden in de hal staan en weekenden op pad zijn om de jongens te begeleiden. Niet omdat ze er rijk mee worden maar alles uit liefde voor deze prachtige sport. Tevens denk ik terug aan een wedstrijd in Alkmaar, aan het spandoek (zie foto) dat door een van “onze” ouders was gemaakt. We wensten ál onze jongens succes.

Nooit heb ik gehoopt dat een ander kind zou vallen, ik voel juist intens mee. Zo hard getraind en dan kukel je uit de brug. Traantjes op het gezicht. Kom op! Je kunt het! Dat is de spirit die ik voel onder “onze” groep ouders. 

Tot nu toe heeft mijn zoon nog nooit gehuild omdat hij moest trainen. Ik rij hem dagelijks naar de training. Huppelend rent hij het gebouw in, kijkt nog even om en roept met een grote glimlach “dag mam, tot vanavond!” Niet trainen is geen optie voor hem. Twee keer per jaar is hij te moe. Dan bellen we op en zegt de trainer “hou hem maar even thuis”, geen probleem. 

Na het schrijven van dit stuk haal ik mijn zoon op van turnen. Het portier gaat open. Op mijn “hoe was het?”, antwoordt hij “leuk!”. En hij vraagt of hij zaterdag naar de kermis mag. Natuurlijk mag dat. Lekker met zijn turnvriendjes.

 

Mail de redactie
Meld een correctie

advertentie
advertentie