Column Vrouw Simona… Geheim...

Op de uitnodiging - Op zoek naar het geheim van de column-, moest ik natuurlijk ingaan. Het initiatief voor dit evenement kwam van het academisch-culturele podium van de Universiteit van Amsterdam, die vanaf 2007 wetenschappers en schrijvers een podium bieden om hun ideeëngoed naar buiten te brengen. Men wilde onderzoeken of een column gebonden is aan wetmatigheden zoals, het aantal woorden, mag het persoonlijk zijn, satirisch, culinair, politiek of moet het literair zijn?

Ikzelf leerde ooit tijdens mijn studie dat taal veel verschillende betekenissen heeft en over welke effecten dan wel functies teksten hebben, maar het geheim van de column kwam nooit aan bod. Zelf schrijf ik al jaren in deze vorm, zowel hier op papier als online. Columns lezen doe ik ook graag. Ik zie een column ook een beetje als een kledingstuk. Het zit lekker of het past voor geen meter. Het schuurt of jeukt, lubbert, het wordt oubollig er moet opgeruimd worden, vervangen dan wel vernieuwd.

De columns die ik voor deze krant schrijf en die u, dat hoop ik tenminste, met plezier leest, daar zal bijvoorbeeld de vereniging van postduivenhouders mij nooit voor vragen of ik die voor hun vakblad ook wil schrijven. Columns zijn ook een beetje aan een doelgroep gerelateerd. Als jonge moeder las ik graag columns van andere jonge moeders en was super opgelucht als ik dan las dat andere moeders ook gewoon wel eens een beetje hekel aan hun kroost hadden. Het leerde mij ook dat humor en relativeren gouden deugden zijn. Grappig genoeg deelde ik dit met de columnisten Martin Sommers (NRC) en Stephan Sanders (Volkskrant). En niet met de twee jonge meiden die het schrijven van columns net begonnen waren en die papieren kranten maar niks vonden. Nee, papier was echt niet meer van deze tijd hoor. De doorgewinterde columnisten humden wat vaderlijk hun kant op, en ik genoot van hun jeugdige enthousiasme.

Mooi vond ik de opmerking van Stephan Sanders, dat je de lezer als een bekende kennis moet beschouwen. En die moet je nooit onderschatten in zijn kennis. Dus lieve lezers, voortaan zie ik u als al mijn goede kennissen. Ja, ook die mevrouw die soms opmerkt dat zij mijn columns dus helemaal niks vindt. Waarbij ik dan stiekem blij denk, maar je leest ze dus wel. En die jonge meiden met hun anti-papiergevoelens, die hebben natuurlijk geen kat in huis. Want mijn huisdier doet geen digitale plasjes maar neemt dagelijks plaats op, soms de hoofden van een of andere columnist, en doet daar ontspannen haar behoefte op.