Rehobothschool gaat terug in de tijd

NIEUW-VENNEP Ondeugende verhalen werden niet herinnerd. Stoere verhalen evenmin. Wel dat klas 5 en 6 van midden jaren tachtig braaf en rustig was. Een conclusie tijdens de reünie zaterdagmiddag waar oud-leerlingen, juffen en meesters van de Rehobothschool samenkwamen bij Rozen en Radijs in Burgerveen. Het ‘knusse en vertrouwde’ basisschooltje aan de Veldbloemstraat 22, zoals het wordt genoemd, bestaat niet meer. Bijna tien jaar geleden verdween de school door fusie. 

De reünie organiseren vergde de nodige voorbereiding. Initiatiefneemster Fiona Kiel (50) weet daar alles van. “We zijn bijna een jaar bezig geweest om alle genodigden te vinden”, begint ze. “De helft van de klas heeft alle klassen met elkaar doorlopen, de andere helft alleen de vijfde en zesde klas. Toen de Johan Boogaardschool stopte, werd onze klas ineens een stuk groter en we werden in twee jaar een hechte groep. Het onderling mengen ging goed en we hadden veel lol.” 

Fiona werd in haar voorbereidingen geholpen door Marlies Tensen (50), die inmiddels dertig jaar weg is uit Nieuw-Vennep. “Wij waren vroeger besties en hebben altijd contact gehouden. Leuk om elkaar fysiek nu weer eens te spreken”, vult Marlies aan. 

SOCIALE MEDIA

De dames begonnen de zoektocht naar oud klasgenoten vorig jaar oktober. “Met drie leerlingen hebben we helaas geen contact kunnen krijgen. Een aantal woont elders, in het buitenland en een aantal nog steeds in Nieuw-Vennep. Wij hebben er echt de tijd voor genomen, eerst zoeken en daarna een datum prikken. De reacties waren enthousiast.” 

Dankzij de sociale media vonden we snel vele connecties en kregen we met de voorbereidingen hulp van nog vier oud-leerlingen. Ook de meesters en juffen, nu met pensioen, zijn ‘opgespoord’ en oude fotoalbums en een kampkrant zijn van zolder gehaald. “Zeven oud-leerlingen waren verhinderd. Na 40 jaar is er veel herkenning. Je ziet het vaak aan de ogen of manier van praten.”, aldus Fiona. “Zo zit je met elkaar in de schoolbanken en zo heeft ieder alweer zijn of haar eigen herinneringen.”

GRONINGEN

Fiona en Marlies hebben een vriendschap voor het leven. Fiona: “Ik weet nog dat ik uit een boerendorp in Groningen kwam. Ik praatte met accent. Ik liep de eerste keer de klas in en voor in de klas was naast Marlies een stoeltje leeg. Ik keek haar aan en het voelde gelijk goed. “We speelden veel samen”, herinnert Marlies zich nog. “Ik weet nog dat ik alleen met de trein naar Groningen ging naar haar familie en bleef logeren. Dat was best een spannende reis.” 

De dames vonden zichzelf vrij brave leerlingen, die wel de nodige lol met klasgenootjes André en Edwin hadden. Marlies: “In de 6e klas kreeg ik verkering met Feiko. We speelden samen koning en koningin in de musical. Dat duurde niet lang en het was alweer over.” 

VERTROUWENSBAND

Meester Jan Visscher kwam van oorsprong uit Ommen en voelde een connectie met Fiona. “Allebei kwamen we van ver, dat had wel iets, daar zorg je voor”, zegt hij terugdenkend aan die tijd. “Ik had weinig werk aan de klas, er was plezier, humor en we konden ook serieus zijn. De vertrouwensband was goed. Er waren maar zeven meisjes in de klas en contact met de ouders verliep open en eerlijk. Het waren vrolijke en enthousiaste leerlingen, ik hoefde bijna nooit boos te worden. Als je de leerlingen nu in de ogen kijkt, zie je gelijk wie wie is.” 

Zijn bruiloft in 1983 was een van de hoogtepunten. “Wij hebben toen nog in de kerk gezongen”, herinnert Marlies zich. “Het was een meester die er altijd plezier in had!” Tegenwoordig woont Visscher in Soest en is hij daar directeur van een plaatselijke school.

KNIKKEREN

Oud-leerlingen Peter, Robert en Elselyne herinneren zich geen echt sappige verhalen. “Behalve dat iemand in het zwembad uitgleed of van zijn fiets viel”, weet Robert. De sporttoernooien waren altijd leuk, vooral basketbal en zaalvoetbal. Ik heb goeie herinneringen, iedereen woonde vlakbij school. We gingen knikkeren en er gebeurden eigenlijk geen rare dingen.” 

Tekst gaat onder de foto verder.

Robert, Elselyne en Peter kijken met plezier terug op hun lagere schooltijd. - Marina de Wit / BDU

Robert zit tegenwoordig in de IT. “Maar ik wilde altijd profvoetballer worden”, lacht hij. Peter woont nog steeds naast oud klasgenootje Ronald. “We wonen allebei in ons ouderlijk huis en doen af en toe een bakkie bij elkaar”, vertelt Peter.  Peter is directeur bij een spoorbouwbedrijf. “Tja doorzettingsvermogen he, al had ik tot mijn 20e geen idee wat ik wilde en werd ik weggezet als een van de slechtste van de klas”, zegt hij met een knipoog. Elselyne zit tegenwoordig in het speciaal onderwijs in Utrecht. “Ik wilde altijd stewardess worden, maar welk jong meisjes niet?” 

Aan het eind van de reünie kwamen nog herinneringen boven aan de komkommerplant, die na maanden eindelijk mocht worden gegeten, maar heel smerig was, de patio waar groente gekweekt werd en waar het altijd warm was met de zon erop, vliegtuigen die laag overgingen en indruk maakten op het schoolplein, de projectweken, waarbij de brandweer of ANWB langskwam, de grabbelton op de gang voor de jarigen en de bijzonder lekkere pannenkoekjes die de Surinaamse Claudia altijd uitdeelde.

Door Marina de Wit