Ricardo de Wit, mentaal een beer van een vent. Hij wil altijd door.
Ricardo de Wit, mentaal een beer van een vent. Hij wil altijd door. Trudy Witteman

Positiviteit als medicijn Hoe Ricardo de Wit steeds weer opkrabbelt

28 oktober 2019 om 10:59 Overig

Carpe Diem. Pluk de dag. Het Latijnse spreekwoord hangt op een prominente plek in de woonkamer van Ricardo de Wit die aan de zware operatie vanwege een aneurysma een dwarslaesie heeft overgehouden. "Ik geniet van de momenten. Je moet door hè?"

Je moet door hè'. Het zal nog vaak klinken tijdens het gesprek in zijn aangepaste woning in Cruquius waarbij ook zijn vriendin Eline en zijn vader Frans aanwezig zijn. Wilskracht, positiviteit, humor. Dat iemand met die eigenschappen ver kan komen bewijst Ricardo. Hij is door een diep dal gegaan, heeft de dood in de ogen gezien en zal zijn leven lang strijd moeten blijven leveren. "Er zijn momenten dat het lastig is, maar je moet door hè?"

GILLENDE SIRENES Het is 7 november 2014, kwart over tien 's avonds als Ricardo op het punt staat naar zijn werk op Schiphol te gaan. Als luchtvrachtmedewerker bouwt hij vliegtuigpallets op en heeft nachtdienst. Net 30 is hij. Een beer van een vent. Mankeert nooit wat, gezellige jongen met veel vrienden om zich heen, veel sporten, leuk appartement in Cruquius. Als hij nog iets uit de koelkast wil pakken, gebeurt het. Een helse pijn trekt door zijn onderrug. Hij zakt door zijn knieën van de pijn. De gealarmeerde buurvrouw belt de huisartsenpost. Twee artsen komen kijken, maar weten het ook niet. Hij krijgt wat pillen en het advies het nog even aan te kijken. Als iedereen weg is en hij alleen achterblijft, lijkt de wereld te vergaan. Van de pijn slaat hij met z'n hoofd op de plavuizen vloer en breekt daarbij een aantal tanden. Zijn vader is er de volgende ochtend bijtijds, belt de huisarts die bij het zien van Ricardo de ambulance belt. De ct-scan in het Spaarne Gasthuis in Hoofddorp wijst een aneurysma uit en met gillende sirenes wordt Ricardo naar het VU Medisch Centrum in Amsterdam gebracht voor een spoedoperatie. Ricardo: "Ik weet nog dat ik tegen m'n vader heb gezegd dat het goed komt." En dat terwijl de artsen daar niet zo zeker van zijn. "U kunt maar beter afscheid nemen", krijgen Frans en zijn vrouw Susan te horen. Frans: "De grond zakte onder onze voeten weg. We hadden het gevoel hem niet meer levend terug te zien."

APPARTEMENT Na de operatie waarbij liefst 40 centimeter van zijn aorta wordt vervangen, volgen acht maanden intensive care en een lang traject van revalidatie in Heliomare waar hij de dagelijkse confrontatie is aangegaan met het leven in een rolstoel. Twee jaar na dato mag Ricardo naar huis. Een ander huis. "Mijn appartement was te klein voor een rolstoelgebruiker. Alsof het zo zijn moest kwam het grotere appartement van mijn buurman te koop. Die kans heb ik gegrepen." Maar daarmee was hij er nog niet, vertelt Frans. "Het huis moest volledig aangepast worden. Invalidentoilet, de keuken, inroldouche, bredere doorgangen. Met familie en een grote groep trouwe vrienden hebben we de ingrijpende verbouwing gerealiseerd." In 2017 geeft Ricardo een feestje omdat hij weer thuis is. Ondanks dat hij vanaf zijn heupen verlamd is en vanwege nierfalen als gevolg van zuurstofgebrek, drie keer per week naar het ziekenhuis moet om gedialyseerd te worden. Ondanks dat het hem opbreekt soms uren op vervoer te moeten wachten. En dat inmiddels al vijf jaar lang. De afhankelijkheid frustreert hem. Maar de geboren Vijfhuizenaar geeft niet op en geniet van de mooie momenten met familie en vrienden.

OPNIEUW VECHTEN Begin februari vorig jaar gaat het opnieuw fout. Hevige pijnen. Onderzoek wijst uit dat zijn linker nier ontstoken is en verwijderd moet worden. Zeven maanden ziekenhuis volgen. 'Het wordt wéér vechten' hadden de artsen Ricardo gezegd. De complexe operatie verloopt goed, het herstel ook. Helaas raakt ook zijn rechter nier ontstoken en is afgelopen juli verwijderd. Maar denk vooral niet dat Ricardo, onlangs 35 geworden, er nu is. Zijn galblaas moet er nog uit, zijn buikwand wacht op een hersteloperatie en zijn beide heupgewrichten moeten vervangen worden. "Maar verder gaat het goed met me. Wil je nog koffie?" Humor en positiviteit zijn Ricardo's handelsmerk en medicijn. Niet meer lichamelijk, maar wel mentaal een beer van een vent.

HULP GEVRAAGD Om Ricardo een stuk vrijheid te geven hebben zijn ouders vier jaar geleden een rolstoelbus aangeschaft. Tweedehands. Een nieuwe is voor hen onbetaalbaar doordat ze eerder al de koop en de verbouwing van het appartement voor hun rekening hebben moeten nemen. Ricardo: "De bus geeft me een gelukzalig gevoel van vrijheid. Vrienden rijden me overal naar toe, ik kan winkelen, bij familie op bezoek en op zondag bij mijn ouders in Vijfhuizen voetbal gaan kijken. Daar geniet ik van."

Maar opnieuw is er een probleem. De inmiddels 18 jaar oude bus is versleten, reparaties vallen steeds hoger uit. Om Ricardo zijn stukje vrijheid te laten behouden is een nieuwe rolstoelbus dringend noodzakelijk. Kosten: 50.000 euro.

Om dit bedrag bij elkaar te krijgen is een groep van hechte familieleden en vrienden een online crowdfundingsactie begonnen. Via de site ricardodewit.nl kan men een donatie doen. Ricardo sponsoren in plaats van een bedrag doneren kan ook. Neem daarvoor contact op met Frans de Wit via witcru@hetnet.nl en bespreek met hem de mogelijkheden voor het plaatsen van reclame op de rolstoelbus. De initiatiefnemers hopen dat de actie een succes wordt. Zijn ouders, zijn zus Sabrina en zijn vriendin Eline voorop. "Ricardo verdient een nieuwe bus. Geen tegenslag krijgt hem klein. Steeds weer weet hij zich naar boven te knokken."

Frans Witteman

Zijn rolstoelbus is versleten. Crowdfunding moet zorgen voor een nieuw exemplaar.
Mail de redactie
Meld een correctie

advertentie
advertentie