Column over het beleid van de gemeente: De heipaal als snoeivorm...

HOOFDDORP  Gastcolumn door rasechte Hoofddorper Ben Burger over het snoeibeleid van de gemeente.

Het is alweer drie jaar geleden dat ik besloot, om na 26 jaar binnen gewerkt te hebben, na het werk lekker op de brommer naar huis te gaan. Auto weg, brommer erbij. Hupsakee!

Een frisse neus, kop in de wind en met de geur van het seizoen. Heerlijk!

Het mooie van dit vervoer is dat je de zaken nét iets beter waarneemt dan vanuit bijvoorbeeld de auto. Je ruikt ook je omgeving. Ook is het mooi dat je af en toe ineens een andere route kan nemen op weg naar het werk of naar huis.

Dan gaan bepaalde dingen je ook opvallen. Een bepaald huis, een klok aan een muur. (handig om te zien of je nog op tijd bent), een verbouwing die niet af lijkt te komen of iemand die zijn hond uitlaat in een wel heel aparte badjas.

Je hebt tijdens je rit ook nét even meer tijd om over de dingen na te denken.

Ik hou bijvoorbeeld van de natuur. Puur, mooi en elk seizoen heeft zo zijn schitterende momenten.

Tót het voorjaar. Dan komen de mobiele hoogwerkers, mannen met oranje helmen en ook tractoren met als aanhanger een hakselaar de stalling uit. Het geratel van die ’enge’ aanhanger geeft aan dat
we gaan ingrijpen. En ja hoor. Ik moet stoppen voor een man die, geheel voorzien overdadig Alpinisten-materiaal (veel haken, lussen, bossen met touw), bungelend héél hoog in een boom hangt. Echt heel hoog! Met gevaar voor eigen leven... en dat van de boom. De man heeft duidelijk net zijn diploma ”snoeien voor beginners” gehaald. Ik denk wel cumlaude gezien zijn voortvarendheid.

Tak na tak kletterd krakend op de grond en zijn kettingzaag staat voorlopig nog niet stil.

Met verbazing sla ik het amputeren van niet in de weg zittende zijtakken gaande.

Amputeren, dát is het. Soms gaat er links én rechts één af maar steeds vaker 3 links en 1 rechts.

Of nét weer andersom. Het is de vorm van de dag zullen we maar zeggen. Ik mag weer door.

Omkijken hoef ik gelukkig niet. Voor me ligt een prachtige laan met.... bomen in de vorm die je meer doen denken aan palmbomen op een tropisch eiland. Van de oorspronkelijke vorm is niet veel meer over.
”Opkruinen” heet dat denk ik bij het examen. Geslaagd! dat wel.

Maar ik rij intussen, welke weg ik ook neem, tussen luciferhoutjes, stokken of forse houten
heipalen door. Want jong nog oud wordt gespaard. Gelijke monniken gelijke kappen... Auw!

Dat laatste woord! Die fase komt soms niet veel later. Maar misschien kunnen we er mee
kappen. Wordt een boom gewoon een mooie boom en snoeien we toch. Maar dan in de kosten.

Een mooie win win situatie.