Column Grimlachjes van tachtiger Hennie: Vier handen

ABBENES Op zondagmiddag wordt er in dit gezin altijd piano gespeeld. De twee dochters Tiny en Margreet kunnen haast niet wachten. ‘Papa, Papa wanneer ga je weer muziek maken op de piano?’ Vader leest eerst rustig de krant en moppert dat ze geduld moeten hebben. De zusjes staan te popelen, zingen graag de melodie mee. Moeder is niet zo muzikaal en heeft andere bezigheden. 

De meisjes genieten ervan en kijken er elke zondag naar uit. Tiny is zeven jaar ouder dan haar zus en zij kan ook pianospelen, heeft al paar jaar les. Ze speelt zelfs het menuet van Boccherini. Als vader de krant uit heeft, neemt hij plaats achter het instrument en vraagt wat ze willen horen. Het wordt uit de bundel ‘Kun je nog zingen, zing dan mee.’ Vader telt tot drie en de meisjes zetten in, het klinkt leuk. Tiny zingt zelfs tweede stem. Op zekere dag vindt hij dat het ook voor Margreet tijd wordt om les te krijgen. ‘Ha fijn,’ roept zij. ‘Kunnen Tiny en ik samen spelen, quatre mains.’ Vader tempert haar enthousiasme. Voordat het zover is, moet er heel wat geleerd worden.

Margreet vindt het inderdaad een hele klus, al dat noten lezen, die vingeroefeningen en toonladders. Soms is het een drama en gaat de hele fruitschaal eraan. Vader gebruikt namelijk in stukjes gesneden appel om de noten aan te geven. Ondanks alle hindernissen krijgt Margreet er in de loop van de tijd plezier in. De oefeningen en de lessen in haar jeugd vormen de basis van een levenslange waardering voor klassieke muziek.   

En hoe ging het met de vier handen van de zusjes samen, de stukken quatre mains? Na enige aarzeling vertelt Margreet, hoe bijzonder het was de laatste met haar zus vorig jaar te hebben kunnen spelen.