Afbeelding
Selfie
Column

Jonna: Quarantaine

24 maart 2020 om 08:28 Column

[Jonna (18) schrijft elke week over haar leven als jongere in Haarlemmermeer.

We zijn aangekomen in de week van de waarheid. Afgelopen week was heel lang en saai, maar dat was slechts week één. In deze tweede week komen we erachter of deze soort van Lock down echt werkt, of dat we het volgende Italië worden. Ik hoop gewoon heel erg dat het werkt, want ik vind dit helemaal niks. In de afgelopen week heb ik me nog nooit zo veel verveeld. Alles lijkt stil te staan, alles behalve de natuur. Die gaat gewoon door alsof er niks aan de hand is, alsof er niet een virus is dat het leven van elk mens op deze aarde door de war schopt.

We hebben allemaal die persconferentie, waar de regering de maatregelen nog meer verscherpte, wel gezien. Dat betekent dat het vanaf nu echt heel serieus wordt. Alle evenementen worden tot 1 juni afgelast, wat betekent dat ik mijn baan in de Keukenhof ben verloren. Iets wat ik erg jammer vind, maar niet mijn grootste prioriteit is. Op dit moment maak ik me opnieuw veel zorgen over de examens en velen zeggen dat daar op 6 april opnieuw over gesproken wordt, maar het is niet fijn om niet te weten wat er nou eigenlijk gaat gebeuren. De regering probeert het allemaal zo goed mogelijk uit te leggen, net als mijn school. Maar er is nog steeds onduidelijkheid over hoe het nu verder moet. Ikzelf vind de manier van werken ook niet heel fijn. Ik weet namelijk dat online school voor mij niet werkt, vooral niet in zo'n belangrijke periode als nu. Het zou gewoon enorm fijn zijn als we weer naar school kunnen op 6 april, maar om eerlijk te zijn ga ik er niet van uit.

Verder doet deze quarantaine me beseffen hoeveel mensen eigenlijk hulp nodig hebben. Alle ouderen die nu thuis zitten, kunnen niemand bezoeken en hun kinderen en/of kleinkinderen kunnen ook niet even een kopje koffie of thee kunnen doen. Ouders met vitale beroepen hebben hun kinderen 24/7 thuis en ziekenhuizen doen alles om zich voor te bereiden op de golf die nog gaat komen. Mijn buurvrouw zei dat ze alle hulp kunnen gebruiken, wat me aan het denken zet. Hoeveel zou een ziekenhuis hebben aan iemand die eten en drinken rond brengt naar de kamers? Of helpt met de kleine dingen? Dat is wel iets wat ik zou willen doen, want dan heb ik nog het gevoel dat ik iets kan doen in deze onzekere tijden.

Mail de redactie
Meld een correctie

advertentie
advertentie