Deze week aan het woord: Horzel

21 augustus 2008 om 00:00 Nieuws Met z’n allen op vakantie! Mensen gaan over het algemeen naar het buitenland op vakantie als ze even helemaal uit de alledaagse sleur van het doodnormale bestaan willen ontsnappen of enige tijd willen uitrusten van de stress van het jachtige leven dat al ons postmoderne wereldburgers in zijn ijzeren greep houdt. In de regel wordt het als een nare verrassing beschouwd als je eenmaal op je exotische bestemming aangekomen omringd wordt door medelanders. Zit je in een fijn restaurant aan de baai van Argostoli, hoor je iemand roepen om mayonaise. Heb je net je parasol geopend op het strand van Skala, schallen de Toppers uit iemands boxjes. Verschrikkelijk. Toch ontkom je er bij tijd en wijle niet aan met landgenoten opgescheept te worden. Bijvoorbeeld op de luchthaven, of tijdens een excursie. Als je dan niet een goed boek bij de hand hebt, of de omgeving kunt buitensluiten met behulp van oordopjes (met of zonder geluid), kun je je altijd nog wijden aan een antropologische studie van je reisgenoten. Het is interessant om te zien dat er in al die groepen altijd een aantal dezelfde types rondlopen. Iedereen kent het jengelende kind, de trommelende neuroot, en de tassen-stresser (zit alles wel in de juiste vakjes?). Ik kan me zelf altijd goed ergeren aan de zogenaamde Nederlander Op Vakantie, de kruidenier op het strand, die zich uitspattingen als een strandbal veroorlooft onder het motto ‘het is tenslotte vakantie’, en vervolgens deze krampachtige nonchalance uitstraalt naar de groep - ‘dat pakken ze ons niet meer af’. Ik heb persoonlijk echter met afstand de meeste hekel aan het verwende kind (dat in het vliegtuig altijd achter jouw stoel geplaatst wordt) en de aso, die je zelfs op aanzienlijke afstand nog kan laten schamen dat je tot dezelfde soort behoort. Ik heb zelf vorige week een nieuw type ontdekt: de oermens. In tegenstelling tot wat u misschien denkt, bedoel ik hiermee niet de schreeuwende en zuipende sjonnie die het bestaat zijn drang tot ontkleding zelfs tot in de vertrekhal vol te houden. Ik bedoel hiermee de primitieve geest die geen weerstand kan bieden aan de neiging om alles wat hij ziet direct te benoemen. Zo begrijpt de oermens zijn omgeving. Ik heb vorige week in de bus achter een oermens gezeten, en je kunt je lol niet op: alle naamborden, winkels en verkeersborden worden opgenoemd. Even kwam de oermens in de problemen, toen we de stad verlieten en door het rotsachtige bergland reden. Maar hij herpakte zich razendsnel: ‘Wat een stenen, zeg! Stenen, stenen, stenen!’ Volgend jaar ga ik op een groepsreis. Horzel