Amsterdamse Hoofddorpse viert honderdste verjaardag

18 februari 2010 om 00:00 Nieuws

Alberta Francisca den Haan – ‘mijn roepnaam is Bep’ – viert op 23 februari haar 100e verjaardag. “We hebben een feestje bij l’Hirondelle. Ik vier het met mijn dochter, klein- en achterkleinkinderen – tot ons groot verdriet is er een overleden – en mijn achter-achterkleinkind. Het wordt een speciale dag met bijzondere gasten, want zelfs mijn nicht uit de VS en mijn neef uit Zuid-Afrika hebben beloofd te komen.” De bijna-jarige zegt wel even te hebben geaarzeld om haar eeuwfeest ‘groot’ te vieren. “Maar nu het ervan komt krijg ik zoveel enthousiaste reacties. Ik vind het nu toch wel erg leuk.”

Bep den Haan: ‘Je mag me best een vroege Dolle Mina noemen’ HOOFDDORP - “Ik voel me erg bevoorrecht. Ik gebruik nauwelijks medicijnen en ik kan praktisch alles nog zelf doen. Zelfs mijn boodschappen. Op de scootmobiel. Daar ben ik dankbaar voor.”

Wie bijna een eeuw op deze aarde rondloopt, heeft het nodige terug te blikken en Bep den Haan praat graag over haar jeugd in Amsterdam, waar ze in 1910 werd geboren. “Ik had hele lieve ouders, die allebei erg vooruitstrevend waren. Ik had een zus en broer. Mijn broer is helaas toen hij 23 jaar was overleden. Wij, de meisjes, mochten doorleren. Heel bijzonder in die tijd. We zijn prima terecht gekomen. Mijn zus ging de medische wereld in, ik werd onderwijzeres. Daarna leerde ik verder en werd lerares Frans. Ik gaf les op een Mulo. Waarom Frans? Nou, het is een prachtige taal. En weet je: het betaalde toen het beste.”

Dolle Mina

Met deze uitspraak zet ze zich neer als een voor haar tijd zeer geëmancipeerde vrouw. “Ja hoor, ik was best een vroege Dolle Mina. Goed voor jezelf kunnen zorgen heb ik als levensmotto meegekregen. Weet je wel hoe speciaal dat was, dat een meisje mocht doorleren? Maar we hadden het thuis financieel goed. Daarom hoefden de kinderen na hun twaalfde niet mee te verdienen. Ja, ik heb heel wat ontwikkelingen meegemaakt: ik zag de lantaarnopstekers aan het werk. En de eerste taxi rijden. Weet je, dat wij in Amsterdam als eersten thuis telefoon hadden? Ons nummer vergeet ik nooit: 88.”

Ook bij haar verscheen in haar leven de liefde. “Ik trouwde met een hele lieve man en we kregen een prachtige dochter. Maar als getrouwde vrouw werd je toen per definitie ontslagen. En ik alleen huisvrouw? Ik merkte dat ik eigenlijk niet zo geschikt was voor het huwelijk. Het werd een echtscheiding.”

Desondanks kwam er een tijdje later nog een huwelijk. Dat bracht deze ras-Amsterdamse naar Hoofddorp. “Een leuke plaats. Ik woon er met plezier maar Amsterdam blijft altijd mijn stad. Dat gevoel raak je niet kwijt.” Ook haar tweede huwelijk hield geen stand, maar ze bleef Hoofddorp trouw. “Ook hier heb ik gewerkt. Op het Haarlemmermeer Lyceum als lerares Frans. En ik was dol op bridgen, mijn grote hobby. Ik heb hier een bridgeclub helpen opzetten. Mijn andere hobby’s? Borduren en reizen.”

Zelf doen

Ze staat nog steeds volop in het leven. “Ik heb nog belangstelling voor alles. Of ik nog Frans spreek? Ach, ik heb weinig mogelijkheden om te oefenen. En zelf naar Frankrijk gaan zit er niet meer in. Maar als je me zou kunnen overstralen naar Parijs, dan doe ik daar mijn woordje. Zeker weten!”

Ze heeft tot op hoge leeftijd zelf autogereden. “Maar toen ik 93 werd, dacht ik dat het beter was te stoppen.” Ze vindt het prettig dat ze nog zo goed voor zichzelf kan zorgen.

“Ik heb een beetje hulp, van een achterkleinkind. Maar op mijn scootmobiel gaat boodschappen doen nog prima. Het personeel van de supermarkt helpt me altijd met alles aangeven waar ik niet bij kan. Ze zijn zó aardig voor me. Koken doe ik ook nog zelf. Ik lust praktisch alles. Zie je, uiteindelijk eindig ik dan toch als huisvrouw. Ik hoop dat het me gegeven is dat deze situatie zo mag blijven. Ik zou nooit naar een bejaardentehuis willen. Ik heb plezier in het leven, dan is oud worden niet erg. Alleen – en dat is een groot nadeel – veel familieleden en vrienden heb ik nu overleefd. En dat maakt je wel eenzaam.”

Hoe kijkt ze als kind van voor de Eerste Wereldoorlog tegen de maatschappij van 2010 aan? “Er is veel veranderd en verbeterd. Maar niet alles. Het onderwijs, neem me niet kwalijk, is een puinhoop. En overlastbezorgers? Oppakken en gewoon vastzetten. Niet, zoals nu gebeurt, ze met fluwelen handschoentjes aanpakken.”

Mail de redactie
Meld een correctie

advertentie
advertentie