Citroenlieveheersbeestje

Lieveheersbeestjes zijn zeer bekende en ook wel gewaardeerde insectensoorten. In Nederland komen een zestigtal soorten voor, die lang niet allemaal rood met zwarte stippen zijn. De grootte van de Nederlandse soorten ligt tussen 2 en 10 mm. De kevers en de larven zijn meestal roofdieren, die vooral leven van bladluizen, maar er zijn ook lieveheersbeestjes met een plantaardig dieet. Eén van die vegetarische lieveheersbeestjes is het citroenlieveheersbeestje of 22-stippelig lieveheersbeestje. Dit kleine kevertje wordt 3 tot 4,5 mm lang. In tegenstelling tot de bekende rode lieveheersbeestjes leeft deze soort als volwassen insect niet van bladluizen maar van een schimmelsoort genaamd meeldauw. Meeldauw is een beruchte plantenschimmel. Behalve dat het citroenlieveheersbeestje deze schimmels onschadelijk maakt, draagt hij ook bij aan de verspreiding daarvan. Het citroenlieveheersbeestje dankt zijn naam aan zijn gele kleur, en heeft 22 kleine, ronde zwarte stippen op de dekschilden, het halsschild en de kop. Ook de larve en de pop hebben dezelfde kleuren. Ook de larve leeft van meeldauw. Omdat deze niet kan vliegen draagt de larve veel minder bij aan de verspreiding.

Bijzonder: Als je een lieveheersbeestje plaagt door zachtjes op hem te drukken dan produceert hij een gele vloeistof. Dit gedrag heet “reflexbloeden”. De vloeistof (hemolymfe), die tevoorschijn komt bij een pootgewricht, heeft een kwalijk geurtje en smaakt erg bitter. Vogels die een lieveheersbeestje oppakken, proeven dit bloed en laten hem dan soms snel vallen. De felle kleur van lieveheersbeestjes is dan ook te beschouwen als een waarschuwing. Dit zie je vaak bij insecten of andere dieren met een giftige of vieze smaak. De vieze smaak wordt veroorzaakt door een stof die per soort verschilt.

Waar: Het citroenlieveheersbeestje heeft een voorkeur voor bosranden en houtwallen. Het is een vrij algemene soort in heel Europa. Door zijn kleine postuur wordt hij vaak over het hoofd gezien.