Meekrap

Meekrap is niet zozeer een inheems gewas, maar het is wel nauw verbonden met de geschiedenis van Haarlemmermeer. De meeste mensen weten wel dat het Haarlemmermeer is drooggelegd om ‘de waterwolf’ te beletten ook het veen onder Haarlem en Amsterdam weg te spoelen. Naast deze reden was ook het maken van landbouwgrond een reden om te investeren in de drooglegging van onzer polder. Vooral de bloeiende textielindustrie in Haarlem rond 1850 had interesse in de verbouw van vlas voor linnen en meekrap voor rode verfstof. De reden dat we meekrap tegenwoordig niet meer kennen, is dat de productie van deze plant bijzonder arbeidsintensief is. De plant moet drie jaar groeien voor hij volwassen is en uit eigen ervaring uit De Heimanshof weet ik dat je van het zoeken naar zijn miniworteltjes maar een halve emmer product overhoud na twee maandagen graven tot drie spaden diep. De rode kleurstof uit meekrap wortels is zeer kleurecht en geconcentreerd. Toen er al snel na de drooglegging in 1870 een chemisch procedé werd ontdekt om dezelfde kleurstof te maken uit koolteer, was het begrijpelijkerwijs snel gedaan met de teelt van meekrap. Ook viel de Haarlemmermeerse meekrapkwaliteit tegen, door de wat bruine tint.

Bijzonder: Gebruik van de meekrap wordt al beschreven in de derde eeuw na Christus in Egypte en Griekenland. Meekrap is een soort uit de walstro-familie, waar ook b.v kleefkruid toe behoort. Het is een vrij grote rankende plant die het liefst in bosranden groeit. Meekrap is de waardplant van de kolibrie- of meekrapvlinder.

Waar: Meekrap is een zeer oud gewas, van oorsprong uit Klein-Azië en het oostelijk Middellandse-Zeegebied. In de vijftiende eeuw was Nederland het belangrijkste productiegebied van de meekrap, met veel aanplant in Zeeland. Als gevolg van de teloorgang van de meekrapteelt is deze plant nu vrijwel verdwenen. Alleen op enkele plaatsen in o.a. de Betuwe komt zij nog voor. Meekrap is één van de 75 oude landbouwgewassen en -rassen die op De Heimanshof doorgecultiveerd worden.