Maretak 1

De Heimanshof is een heemtuin waar we de inheemse flora (en bijbehorende fauna) van heel Nederland proberen aanschouwelijk te maken. Om die reden zijn we altijd bezig ontbrekende biotopen en floristische elementen aan de tuin toe te voegen. Een van de grote frustraties van alle beheerders sinds 1975 is dat we nog nooit de aansprekende plant Maretak ‘aan de praat hebben kunnen krijgen’. Deze halfparasiet, die vooral voorkomt in kalkrijke gebieden, heeft zelf bladgroen, maar tapt ook voedingsstoffen af uit zijn gastheer, meestal een populier of vruchtboom. Talloze pogingen zijn ondernomen om zaden of geënte exemplaren aan te laten slaan in de tuin. Tot dusver altijd tevergeefs.

Maretakken zijn vrij algemeen in Limburg en zuidelijker en kunnen sporadisch door heel Nederland worden gevonden. In Utrecht langs de A2 kan er 1 exemplaar worden waargenomen. In Noord-Holland is de plant bijzonder zeldzaam. Daarom was mijn vreugde dan ook groot toen ik in de Groene Weelde maar liefst acht exemplaren bij elkaar aantrof op populieren en wilgen. Drie exemplaren waren in puike conditie, waarvan één vrouwelijk exemplaar vol met bessen en vijf stuks leken het moeilijk te hebben. De bloei vindt plaats in april/mei. Maretak is tweehuizig, d.w.z. er bestaan vrouwelijke en mannelijke planten. De bessen blijven tot ver in de voorjaar aan de plant.

Bijzonder: Maretakken groeien bijzonder langzaam en de Groene Weelde is nog maar recentelijk aangelegd. De grootste planten (10-14 jaar oud) leken niet veel ouder dan de bomen waarop zij groeiden (15- 20 jaar). Mogelijk zijn de eerste exemplaren met plantmateriaal meegekomen of anders moeten de zaden met vogels van verre zijn aangevoerd. De vruchten zijn bijna witte, iets doorzichtige bessen met een dunne schil die twee afgeplatte, ovale zaadjes en zeer kleverig sap omhullen. Merels, maar vooral lijsters eten deze zoete bessen. Dit is de eerst van twee afleveringen over de tot de verbeelding sprekende maretak, die nu ook in Haarlemmermeer gevonden is.