‘Ik wist niet dat we zóveel goede vrienden hebben’

21 april 2011 om 00:00 Nieuws

Het is 3 april. Een zonnige zondagmorgen in de buurt van Noordwijk. Op een fietspad een groep wielrenners die aan het trainen is voor de 950 kilometer lange fietstocht van de Bourgogne naar Vijfhuizen waarmee geld in het laatje moet komen voor de bouw van de kookschool van Agnes Walraven in Nairobie. Onderwerp van gesprek is de sponsortocht die ze in de week vóór Pasen gaan rijden. Dan slaat het noodlot toe. Op het ruiterpad naast het fietspad komt een paard de groep galoperend tegemoet. Waarschijnlijk ergens van geschrokken neemt het dier een grote sprong en belandt tot schrik van alles en iedereen precies tussen de groep fietsers. Een viertal renners gaat keihard onderuit. Ton is er vreselijk aan toe. De dag die zo prachtig begon, eindigt inktzwart.

Zware botsing met paard gooit fietsdroom Ton Huijsmans aan diggelen VIJFHUIZEN - Hij begint weer op Ton Huijsmans te lijken. Daags na die verschrikkelijke val herkende zijn eigen vrouw hem niet eens. Ook de pijn van het noodgedwongen niet kunnen meedoen aan de sponsortocht voor de kookschool in Kenia wordt minder. Zeker in het besef dat het nog veel slechter met hem had kunnen aflopen.

Eerste hulp wordt verleend in Leiden. Daarna mag het Spaarne Ziekenhuis de klus afmaken. “Een zware klus”, zegt Ton die moeilijk praat omdat hij zijn mond niet open kan doen. Boven- en onderkaak zijn gebroken en vastgezet. “Ook heb ik breuken in mijn voorhoofd, oogkassen en mijn neus. Ook het buitenste middenhandsbeentje van beide handen is gebroken. Ik ben over de kop geslagen en vol op mijn gezicht gevallen en heb in een reflex met m’n handen de val willen breken. Bang als ik was voor een dwarslaesie heb ik gelijk m’n lijf gecheckt. Ik bloedde als een rund, maar kon gelukkig alles nog bewegen. Het Spaarne Ziekenhuis heeft fantastisch werk afgeleverd en ook de begeleiding is geweldig.”

De onfortuinlijke wielrenner leeft op astronautenvoedsel en is inmiddels al 7 kilo afgevallen. Hij maak zich er geen zorgen om. “Dat komt wel weer goed wanneer ik straks weer normaal kan eten. Ik ben er nog en alle vitale onderdelen werken. Het had veel slechter kunnen aflopen”, zegt Ton met twee handen in het gips en in een woonkamer die veel weg heeft van een bloemenzaak. De stortvloed aan belangstelling, waaronder die van de eigenaar van het paard, hebben Ton en zijn vrouw Else goed gedaan. “We wisten dat we vrienden hadden, maar niet dat er zóveel waren. Dat Vijfhuizen een warm dorp is ervaren we nog elke dag”, klinkt het dankbaar. Neem nou het fietsshirt. De laatste dag rijdt de groep in een speciaal shirt. Tons shirt werd thuisbezorgd met de vraag of hij er eerste paasdag mee aan de finish wil staan. Of neem het bijzondere boeket bloemen. “Toen de eerste groep fietsers naar Frankrijk afreisde lag er ‘s morgens een grote bos bloemen bij het hek”, vertelt Else met grote ontroering.

Als vandaag de HC bij Ton wordt bezorgd rijden zijn fietsmaatjes België binnen. “Ik denk er de hele dag aan en leef erg met ze mee. Het grootste verdriet dat ik er niet bij kan zijn is gelukkig voorbij, maar ik heb het er vreselijk moeilijk mee gehad. Ik had me er zó op verheugd. Een hele week met een groep fijne kerels fietsen voor een goed doel”, slikt Ton zijn emoties weg. Samen met Else had hij ruim 800 euro aan sponsoring bij elkaar gebracht. Niemand die het geld terug wil hebben nu hij niet rijdt. Integendeel. Hij ontvangt nog steeds euro’s voor de kookschool in Kenia. “En dat is nodig ook”, weet Ton. “Van het streefbedrag van 30.000 euro is nu ongeveer de helft binnen. Elke storting op rekening 3246 25 111 van Stichting Rombo Kenia is welkom.”