Meidoorn

Wie oog heeft, voor wat er in de natuur gebeurt, kan zich dagelijks verbazen en amuseren. Gisteren hoorde ik de eerste koekoek, werden er maar liefst 9 zingende nachtegalen gemeld uit de Groene Weelde (ipv 1 in 2009 en 3 in 2010), verdween de laatste bloem van de in april massaal bloeiende sleedoorn en verschenen de eerste bloeiende meidoorns om de stuifmeel- en nectar leveranties aan de insectenwereld gaande te houden. Vandaag aandacht voor de meidoorn, die de komende weken met zijn bloemenpracht tuinen en bosranden zal domineren. Van het geslacht meidoorn zijn de Eenstijlige en de Tweestijlige meidoorn inheems. De eenstijlige meidoorn kan 10m hoog worden en heeft paarse meeldraden(boven) en de tweestijlige 4.5 m en heeft rode meeldraadknoppen. De eenstijlige meidoorn is verreweg de algemeenste. Ze bloeien in mei/juni met sterk geurende bloemen.

Bijzonder De meidoorn is door zijn doorns redelijk beschermd tegen de vraat van grote grazers en werd om zijn dichte takkenstructuur veel als afscheiding gebruikt. De vruchten worden gegeten door vogels die daarmee zorgen voor de verspreiding van de zaden. In het najaar zijn het vooral spreeuwen en vinken, en ook trekvogels zoals kramsvogels en koperwieken. De doorns van de meidoorn zijn takdoorns. Dit zijn takken met een scherpe punt. De doorns van b.v bramen en rozen zijn ‘stekels’ die uit een vervormde bladknop ontstaan. Meidoornhout is hard en fijn van structuur en wordt daarom gebruikt voor handvaten van gereedschappen. Meidoorns worden vaak aangetast door een bacterie die ook perenbomen ziek kan maken (perenvuur). Na een uitbraak van perenvuur in Zeeland in de vorige eeuw is een groot deel van het mooie heggenlandschap gekapt. Later bleek, dat dit ten onrechte was, omdat de bacterie niet van meidoorn naar peren overslaat.

Waar Meidoorns komen van nature voor in Europa, Noord-Amerika, Azië en Noord-Afrika en vooral langs bosranden. Ze hebben een voorkeur voor een enigszins kalkrijke grond, die niet té arm is.