Mandarijneend

Flora en fauna van een gebied zijn aan continue veranderingen onderhevig. Soorten sterven (plaatselijk) uit en ander soorten breiden zich juist uit, al of niet door toedoen van de mens. De afgelopen 5 jaar van deze column hebben we al een lange serie nieuwkomers gezien: de cedergrondbekerzwam, het bontzandoogje, de nijlgans, de halsbandparkiet, de stadsreus en ga zo maar door. Wanneer is een soort een exoot en wanneer is hij inheems? Wat mij betreft heeft een soort zijn plaats verdiend, als hij zich zelfstandig jaarrond handhaaft en voortplant.

Recentelijk ontdekte ik weer een nieuwe sieraad in onze fauna: al 3 jaar verblijven er mandarijneendjes in en om de Fruittuinen en het Wandelbos, maar dit voorjaar zag ik een mannetje posten bij het nest van een van zijn vrouwtjes. Het zijn fraaie diertjes, vooral de mannetjes in winterkleed (zie foto). Vandaar dat zij veel als siereenden gehouden worden. Inmiddels leven er in ons land een paar honderd paar verwilderd. Mandarijneenden zijn meestal tijdens de avond en nacht actief, waarschijnlijk omdat de kleurrijke woerden dan minder opvallen.

Bijzonder: Eind vorige eeuw werd ontdekt dat de wilde populatie sterk was afgenomen door export en vernietiging van de natuurlijke biotoop. Daarom wordt de mandarijneend als een bedreigde diersoort beschouwd in zijn oorspronkelijke leefgebied. De mandarijneend bouwt het nest bij voorkeur in een boomholte op grote hoogte, maar broedt in Nederland ook in nestkasten. De jongen worden door het vrouwtje direct nadat het hele nest is uitgekomen, uit de boom gelokt. De jongen zijn dan nog zo licht van gewicht dat zij bij die val geen letsel oplopen.

Waar: De broedgebieden van de mandarijneenden zijn vooral in het zuidoosten van Rusland en het noordoosten van China en Japan, langs rivieren en kleine meren met dichte oeverbegroeiing van struiken en bomen. Verder ook in rietvelden en moerassen met een boomgordel. Soms ook in hoger gelegen valleien.