Muurpeper

Deze randen van snelwegen zijn vaak voedselarm en er komt vaak extra veel water (aan de afwaterkant) of juist heel weinig (aan de hoge kant). En gladheid bestrijding levert een extreem hoge concentratie aan zout. Kortom, een snelwegrand kan een vrij extreme biotoop zijn en dus kunnen er leuke planten en dieren voorkomen die zich bij dit soort vrij ongewone omstandigheden nog thuis voelen. Op dit moment van het jaar vallen er grote stroken lage felgele plantjes op. Deze lage vetplantjes heten muurpeper omdat ze scherp smaken. Muurpeper kan 10 cm hoog worden, maar wordt meestal niet hoger dan 5 cm. Daardoor raken ze op de meeste plaatsen snel overgroeit door andere planten. Op muren met een minimale grondlaag er op en op extreem arme en/of zoute plekken, waar andere planten niet kunnen gedijen, daar kunnen ze zich handhaven.

Bijzonder: Vetplanten zijn planten met vlezige bladeren die weinig water verdampen bij droogte en hitte. Ze hebben een dikke huid met daarop nog een waslaagje. Muurpeper gaat daarbij nog een stapje verder: door overdag zijn verdamping volledig stil te leggen (huidmondjes gesloten) verliest de plant maar heel weinig water. Probleem is dan wel dat de plant ook geen CO2 kan opnemen (iets wat overdag moet gebeuren). Muurpeper lost dit op, door ‘s nachts CO2 op te nemen en dit als appelzuur op te slaan in zijn bladeren. Dit appelzuur samen met andere stoffen geeft de scherpe ‘peper’smaak. Deze smaak is daarom ‘s morgens sterker dan ‘s avonds, want dan is het appelzuur weer omgezet. Muurpeper wordt dikwijls in tuinen als bodembedekker gebruikt en ook als onderdeel van ‘groene’ daken. Als ze in de zon staan kunnen ze overvloedig bloeien en veel insecten aantrekken. Muurpeper herstelt zich makkelijk bij beschadiging. Uit alle afgebroken stukjes en bladeren kunnen nieuwe plantjes ontstaan.

Waar: Muurpeper komt voor op droge zandgrond, tussen stoeptegels langs kaden, muren en vaak op kalkhoudende grond.