Anijschampignon

Eten uit de natuur is in onze verpakte supermarktcultuur iets wat steeds verder uit beeld verdwijnt. Toch was dit nog geen 50 jaar geleden in Nederland heel gewoon. In veel landelijke streken in Europa wordt nog steeds 20 - 50 % van het dagelijkse voedsel zelf verbouwd en verzameld. Met het verdwijnen van deze cultuur verdwijnt ook onze kennis er over en daarvoor in de plaats ontstaan allerlei vooroordelen. Heel sterk geldt dit bij (het eten van) paddenstoelen. Daarom is het af en toe leuk om u te wijzen op voedsel dat vlak onder onze neus groeit. In Overbos heeft de gemeente in plantsoenen eens ‘uitgewerkte’ champignon aarde gebruikt, waar in een periode van 6 weken wel 30-50 kg prachtige champignons uit groeiden, maar niemand durfde ze te plukken (behalve ik). Ook heb ik wel eens eekhoorntjesbrood langs de Kruisweg en de grootsporige reuzen champignon in het Haarlemmermeerse Bos vermeld. Deze week fietste ik in Toolenburg bij het Spectrum toen mijn oog viel op een halve heksenkring van reusachtige champignons met een hoed van meer dan 20 cm breed. Gewoon in het gazon. Mijn paddenstoelengids leerde mij dat de grootsporige, de carbol- en de anijschampignon de enige kandidaten waren voor deze maat.

Bijzonder Deze paddenstoelen zijn het beste op hun geur te onderscheiden. De grootsporige (eetbaar en lekker) ruikt gewoon naar champignon, de carbolpaddenstoel (een beetje giftig) ruikt onaangenaam naar Carbol en de anijschampignon (eetbaar en lekker) ruikt prettig naar anijs.

Mijn neus had geen moeite de juiste soort te bepalen en omdat het er maar 6 waren heb ik ze laten staan om sporen te laten vormen.

Waar Hoewel de anijschampignon algemeen zou zijn, wordt hij maar een keer of 10 per jaar gemeld op Waarneming.nl. Ook voor de Haarlemmermeer is het voor mij een nieuwe soort. Het landgebruik, en vooral het achterwege blijven van bemesting met ruige mest en het gebruik van zware machines heeft het voorkomen van deze soort niet in positieve zin beïnvloed.