Gastvrouw ‘mevrouw Dunweg’ neemt afscheid van Dunweg
27 september 2012 om 00:00 Nieuws‘Mevrouw Dunweg’, zoals ze door velen wordt genoemd, gaat daar zeker van genieten. De omschakeling zal natuurlijk even wennen worden, maar in een gat valt ze absoluut niet, zo verzekert ze. Waar ze wel tegenop ziet is het afscheid van haar Dunweg-collega’s. “Ze zijn allemaal even geweldig en ik kan heel goed met ze overweg. Mede dankzij hen heb ik met zo ongelooflijk veel plezier bij Dunweg gewerkt. Ik bewaar hele dierbare herinneringen aan al die jaren’’, vertelt een geëmotioneerde Riet.
Het begon dus allemaal 22 jaar geleden, toen Riet toenmalig Dunweg-directeur Wim van der Pijl op straat tegen het lijf liep en hij haar totaal onverwachts vroeg om bij Dunweg te komen werken. “Hij zei letterlijk: ‘Jij bent degene die ik zoek!’ Mijn eerste reactie was, nee joh, dat werk kan ik helemaal niet aan, want ik huil net zo hard als de mensen die om de kist staan. Maar we kenden elkaar al wat langer en volgens hem zou ik bij Dunweg echt op mijn plek zijn’’, haalt ze de herinnering op.
“Zo is mijn loopbaan begonnen. Eerst als koffiedame, maar van lieverlee ben ik bij alle facetten van het vak betrokken geweest: van koffieschenken tot schoonmaken en inkoop, van het ophalen van de overledenen tot de verzorging en het wegdragen. Je kunt me beter vragen wat ik in al die jaren niet heb gedaan. Dat antwoord is simpel, want dat is autorijden. Ik heb zelfs nog met Alexander (huidige directeur - red.) het werk gedaan, toen hij samen met zijn tweelingbroer Patrick in de zaak van z’n vader kwam.
Het was geweldig om met die jongens te werken. Midden in de nacht, weer of geen weer, we trokken er gewoon op uit, soms wel meerdere keren. Die 22 jaar is een hele intensieve periode geweest, waarin ik heel mooi en dankbaar werk heb kunnen doen. Ik kon er al mijn liefde en zorgzaamheid in kwijt.’’
Werken in de uitvaartzorg zit in je of niet, zo stelt Riet. Ze vertelt dat zijzelf als kind al de verzorging in wilde, maar als oudste in een groot gezin moest ze zorgen voor inkomsten en deed ze de huishouding. Gelegenheid om een opleiding te volgen was er niet.
“Het mooie is dus dat ik dankzij Wim van der Pijl op latere leeftijd het beroep heb gevonden dat me op het lijf geschreven was. Als medewerkster van Dunweg werd ik ontelbare keren geconfronteerd met immens groot verdriet van anderen. Je komt altijd als eerste bij ze binnen, dus je bent hun eerste aanspreekpunt. Je moet dan heel goed kunnen aanvoelen hoe je moet handelen. Je zoekt naar manieren om ervoor te zorgen dat ze ondanks hun verdriet toch zo goed en zo mooi mogelijk afscheid kunnen nemen van de overledene. Ik luister goed naar hun verhalen en denk ondertussen hoe ik ze kan betrekken in het proces van de verzorging. Bijvoorbeeld door samen de overledene te wassen of aan te kleden, al is het maar door het aangeven van de washand, het rechttrekken van de stropdas of het schoonpoetsen van de bril.”
“Waar het om gaat is dat we het verzorgingsproces sámen doen. Ik heb altijd mijn best gedaan om de weerstand die velen daar in eerste instantie tegen voelen, te doorbreken. Natuurlijk is het verdriet op die momenten onbeschrijflijk groot en vloeien de tranen overvloedig. Maar dat is juist heel goed voor het proces van de rouwverwerking. En ik vind dat een overledene tot in de puntjes verzorgd moet worden en op zijn of haar mooist in de kist moet liggen. Die laatste aanblik is het allerbelangrijkste, want die vergeet je nooit meer.’’
Eén van de hoogtepunten uit haar Dunweg-carrière is toch wel het feit dat ze op 3 november vorig jaar het nieuwe pand heeft mogen openen. “Dat Alexander mij dat heeft laten doen, vond ik geweldig. Ik zag dat echt als zijn blijk van waardering’’, vertelt Riet.
Ze verlaat nu dan wel Dunweg, maar achteroverleunen is er niet bij. Riet heeft toekomstplannen en één daarvan is vrijwilligerswerk doen.
