'De eerste week in Atlanta is nu al geweldig'

HOOFDDORP - Elk jaar organiseert Artquake een talentenjacht waarbij een aantal jongeren uit de polder worden geselecteerd om mee te doen aan een zes weken durende training in Atlanta, een zogenaamde Bootcamp. Dit jaar zijn dat de talenten Charlotte Plukaard, Danique Kivit, Mylène de Haan, Japie Reerink, Istvan Mandemaker en Jinan Emanuels. Het zestal is 20 juni vertrokken. In de komende weken doen zij in de vorm van een dagboek op de site van de Hoofddorpse Courant verslag.

Het eerste verslag is van Istvan Mandemaker. Hij begint zijn met verslag met: “De eerste week in Atlanta is nu al geweldig. Iedereen is hier zo gastvrij, wat ik echt niet had verwacht. De Nederlandse groep de Amerikanen, de Israelische meiden, de docenten, onze housemoms en housedads, de mensen op straat, echt iedereen is hier zó vriendelijk."

"Eindelijk aangekomen werden we op het vliegveld opgevangen door Heidi (de 'leidster' van Youth Creates, die buiten dat om ook ongelooflijk veel voor ons doet) en een paar interns, waarmee we meteen naar Felini Pizzas zijn gegaan voor een 'welcome-dinner'. En wat ik daarvan heb geleerd is dat de pizza hier stukken beter zijn, en dat je gratis refills krijgt bij je drinken. Helemaal top. Daarna op Horizons School aangekomen, een klein schattig schooltje met een paar slaapkamers, wat vanaf nu ons thuis is.

In het weekend hebben we meteen al een toneelstuk gezien en een dansvoorstelling in 7Stages, het theater waar Youth Creates plaatsvindt. Ook daar voelt het gelijk als thuis, als een plaats waar je alle vrijheid hebt om te doen, te zeggen, of gewoon rond te lopen waar en wanneer je wilt. Het lijkt erop alsof alles één grote familie is en iedereen welkom is. Ook in de workshops die we deze week hebben gehad blijkt meteen dat iedereen te vertrouwen is en iedereen elkaar steunt. Zelfs Over De Streep-achtige taferelen hebben al plaatsgevonden, wat bewijst hoe snel zo'n groep zo hecht kan zijn. Dit door de geweldige manier van lesgeven van Heidi, door de informaliteit van het theater en gewoon het soort mensen die hier zijn. Iedereen hier heeft wel wat meegemaakt, en durft het ook te vertellen.

Dit was vooral te zien in de Division Group, de groep die workshops deed om al een basis te leggen voor de voorstelling van Youth Creates. Het waren onder andere workshops over poppenspel, zang, personage-creatie en meer, en wat mij persoonlijk het meest raakte was de workshop van Turner. Hij deed een stukje van zijn eerste spoken-word voorstelling over hoe hij van vrouw is veranderd naar een man en hoe hij ervoor uitkwam als transgender.

Hierna moest iedereen zelf iets vertellen over waar je ooit voor uit was gekomen, al was het maar over het stelen van een koekje, alles was goed. Er kwamen verhalen naar boven over Foster Parents, depressies, LGBT-dingetjes etcetera. Persoonlijk vind ik het echt heel knap hoe iedereen dat soort dingen durfde te vertellen in een groep die je net een paar dagen kent.

Ondertussen heeft de Tech Crew gewerkt aan de licht-cue's van de show van Moving in the Spirit, een dansgroep die ook meedoet aan Youth Creates. Normaal ben ik echt bepaald geen fan van dans, maar toch was hun show heel leuk om te zien. Elke dans had een eigen verhaal, wat echt heel goed opgevoerd werd. Mijn kijk op dans is daardoor ook zeker veranderd.

Vrijdag kregen we een workshop over budget, fundraising, en vrijwilligerswerk, en moesten we beginnen met een eigen evenement te organiseren, om zo 500 dollar op te halen voor de kleding, 500 voor de attributen en 500 voor nog wat (ben vergeten wat het was…). Daarna werd ik verrast door het feit dat we allemaal moesten helpen met het opruimen van het veld voor Dance Truck, een openluchtdansvoorstelling in een truck. Het zal wel de taalbarrière geweest zijn (hoewel alles me nog best goed afgaat), maar ik had dus mooi niet verwacht dat ik ook écht vrijwilligerswerk zou gaan moeten doen. Een ding was zeker, na een paar uur aarde scheppen in deze Atlanta-hitte heb ik gezweet op plekken waar je bepaald niet hoort te zweten. En toch was het werk niet eens zo verschrikkelijk… Het was zelfs nog best leuk.

In de avond de Dance Truck-show gezien. Het was heel gezellig, de meeste dansen waren wel oké (vond ik) maar er was één act dat me echt de hele tijd vasthield. Ook al snapte ik er helemaal niets van, het was zo raar dat het geweldig was: een 'man' in vrouwenkleding, met zijn hele hoofd bedekt met een pruik, zodat hij niks kon zien en wij zijn gezicht ook niet. Hij danste amper, het waren meer willekeurige bewegingen. Het zag er niet uit, maar het was geweldig.

Voor filmpjes en wat foto's kan je kijken op de Facebookpagina van ArtQuake, waar een filmpje staat hoe we iedereen Hoofd, Schouders, Knie en Teen hebben geleerd en de laatste dans van Moving in The Spirit, waar we met de hele groep 1 Billion Rising hebben gedanst. Behalve ik. Ik stond bij die dans achter de soundboard. We hebben nog zoveel meer gedaan en geleerd, maar het is simpelweg te veel om allemaal hier op te schrijven. Ik heb nu al zin in de volgende vier weken. Het enige wat me irriteert zijn de muggen die echt obsessed zijn met mijn bloed, maar verder is het allemaal geweldig."