Pen

Als je journalist bent, hoor je om de een of andere onbegrijpelijke reden altijd een pen bij je te hebben. Dat de pen allang niet meer tot het basisgereedschap behoort en het productieproces tegenwoordig volledig via de computer gaat, schijnt daarbij niet uit te maken.

Gisteren was het weer eens zover:

"Jij hebt vast....", begint nota bene een leraar tegen mij. 

"Tegenwoordig schrijf ik zo weinig, dat ik geen handschrift meer over heb", val ik hem meteen in de rede. Dit om de steevast smalend en hoofdschuddend uitgesproken constatering voor te zijn dat ik dus 'een journalist zonder pen' ben.

"Ik tik alleen nog maar", voeg ik er aan toe om alle verdere discussie te smoren. "Op toetsenborden."

Het werkt. Het blijft stil dit keer. Er volgt alleen nog een diepe zucht.

"Nou koop ik al jaren pennen met 20 tegelijk', moppert hij. "En altijd raak ik ze weer kwijt."

"Meen je dat nou?" vraag ik hem verbaasd. "Ik heb mijn hele leven nog geen pen gekocht! Die komen altijd vanzelf naar me toe. Net als paraplu's en aanstekers."