Vrouwen

Had iemand mij 25 jaar geleden verteld dat ik met een vrouw en twee dochters in een vrouwenhuishouden zou eindigen, dan was ik stellig gillend weggerend. Ik ben namelijk heel slecht met vrouwen. En laat nou de voorzienigheid uitgerekend míj twee dochters toebedelen.

Lang was er in ons huis een soort balans: mijn vrouw bracht constant troep uit tuincentra, de action en aanverwante zaken het huis in, die ik dan na een tijdje stiekem in de vuilnisbak liet verdwijnen of in stilte afvoerde naar de milieustraat. Maar nu mijn oudste dochter 14 is, is er sprake van een ongelijke strijd. Ik krijg het niet meer weggemieterd.

In de vensterbank vertelt een plant dat dit 'home' is, aan de knop van de keukendeur hangt een bordje met 'mom's kitchen' en ik breek mijn nek over de gezellige koffiemokken, de flakkerende waxinelichtjes en roestige tuinlantaarns. En dan zwijg ik nog over alle textielpakketjes die hier dagelijks aan de deur worden bezorgd. En dan móet het nog kerst worden. Zucht.