Van 't hart

Dit moet mij van 't hart. Mijn vrouw heeft het er al dagen over en ik vind dat zij gelijk heeft; dit kan eigenlijk niet. Verwende apen zijn wij! En zo is het. Iedere ochtend wandelen wij vroeg, even voor zonsopkomst het Lutkemeer gebied in, met onze honden. Een heerlijk wandelgebeid voor ons en de honden. De ochtenden die zijn verwaaid of verregend, of beide, zijn op één hand te tellen dit jaar. Wij genieten van de zonsopkomst die iedere dag weer anders is, soms overdadig rood/oranje, soms gesmoord in de mist. Ook volgen wij de landerijen, het gewas daarop dan. Wanneer de eerste puntjes groen boven de aarde uitkomen vragen wij ons af wat er gaat groeien; gras, kool, biet, mais of een ander gewas? Is er wel genoeg zon en hoelang heeft het al niet geregend, we houden het allemaal bij bij het zien van het resultaat. Dit jaar was volgens ons best een goed jaar. Ondanks dat het hier in het westen wat te droog was, stonden de gewassen er goed bij. De droogte zou ook een belemmering zijn voor de aardappeloogst, de droge grond zou te hard zijn en dan moest die eerst beregend worden, en dat kost geld dat weer aan de consument doorberekend zou gaan worden, leerde ik van nieuwsradio NPO1. Maar gelukkig, daags voor de oogst regende het voldoende en ook de aardappels kwamen goed van het land. Maar nu komt het; wij ontdekten nog diverse aardappelen zo hier en daar op het land. Als je er stil bij stond zag je er steeds meer. We zochten een manier om op het land te komen maar de sloten waren te breed, de ingangen te ver weg. Later reed er een tractor over het land en ploegde het om, piepers of geen piepers. Op meer landerijen zagen we het zelfde beeld; veel losliggende aardappelen verspreid over het land. In vroeger dagen was het 'aren lezen' een recht van de armen (lees het bijbelboek Ruth er maar op na). Stel ik was 14 en de zoon of dochter van de boer. Dan zocht ik die aardappels op en verkocht ze langs de weg: Nieuwe aardappelen, halve prijs! Een leuk zakcentje. Vroeger plukte ik Lelietjes van Dalen in het bos en verkocht die langs de deuren en haalde er wel zo'n honderd gulden per seizoen mee op….in 1965 een hoop geld! Maar geen jeugd die dat meer nodig schijnt te hebben, geen arme mensen meer die het land op gaan en ze stiekem oprapen, geen tractorbestuurder die er zijn cabine voor uit komt. Niet uit armoede, nee, maar om dat het zonde is (?): volgend jaar gaan we een maaltje oprapen, voor dat de ploegschaar ze gevonden heeft!

Cees Prinsen

Badhoevedorp.