Oerang oetang
19 januari 2017 om 00:00 NieuwsJe kinderen zien opgroeien is een voorrecht. Het leukste vond ik om ze 's avonds naar bed te brengen. Eerst zing je liedjes met ze, later lees je ze boekjes voor en nog weer later beginnen ze jou verhaaltjes te vertellen. Tot op het punt dat hun knuffels voor je tot leven komen. Bij ons dragen die knuffels namen als het Vervelende Konijn, Muissie en Oerang Oetang.
Mijn vaderhart huilt de laatste tijd echter: 11 en 14 zijn ze nu en ik kan alleen mijn jongste dochter nog zover krijgen dat ik haar toe mag stoppen. De knuffel van mijn oudste dochter - een aap van een tientje uit de Intertoys - ligt me al maanden als een slap stuk textiel aan te gapen. De leuke geluidjes die mijn dochter hem altijd liet maken, zijn voltooid verleden tijd. Schrijfster Margery Williams schreef ooit: 'Als een kind lang, heel lang van een knuffel houdt en er niet alleen mee speelt, maar er ECHT van houdt, dan worden die knuffels ook ECHT.' Oerang Oetang is nu niet ECHT meer en weer een doodgewone knuffel geworden; het maakt dat ik er nu, op mijn 44e, al aan toe ben opa te worden.
