Aan tafel met Jan en Ineke Dalm

16 november 2017 om 00:00 Nieuws

HOOFDDORP Dat in Kenia de voorzieningen primitiever zijn dan hier, wisten Jan en Ineke Dalm wel. Maar in het gebied Homa Hills waar hun dochter Marjolijn tien jaar geleden verbleef voor een stage was echt elke vorm van luxe vreemd. Er was geen elektriciteit en het regenwater werd opgevangen in een bak om te douchen.

Dit weerhield Jan en Ineke er niet van hun dochter op te zoeken in Afrika. Wat ze daar zagen was zo schrijnend en trof hen diep in het hart.

Jan en Ineke, net als hun dochter beiden werkzaam in het onderwijs, ontvangen ons gastvrij in de vroege ochtend. Marjolijn (31) kan er niet bij zijn omdat ze elk moment kan bevallen van haar eerste kind. Ook spannende dagen voor Ineke en Jan dus.

"We kregen een andere dochter terug. Een stuk volwassener," herinneren Jan en Ineke zich toen hun dochter Marjolijn na drie maanden stage terugkeerde naar huis. "De armoede was schrijnend in Homa Hills in Kenia. Kinderen om wie niemand zich bekommerde, veelal weeskinderen, liepen hele dagen doelloos rond in oude kapotte kleding. Marjolijn was in Kenia om onderwijsadviezen te geven met een aantal Pabo-studenten. Met de bedoeling om het onderwijs naar een hoger niveau te tillen. Wij waren zelf ook verbaasd over het lage onderwijsniveau daar. 'Het is gratis om naar school te gaan', zegt de Keniaanse regering. Maar het wordt wel verplicht gesteld om een schooluniform aan te schaffen. Veel ouders kunnen dat natuurlijk helemaal niet betalen. Laat staan de vele weeskinderen. We merkten dat alle kinderen graag naar school wilden. Soms liepen ze wel een uur op blote voeten of op slippers gemaakt van oude autobanden. We zagen ze grote stenen meesjouwen, waar ze dan op konden zitten. Want stoeltjes waren er niet."

MET Z'N DRIEEËN "Als je nog een keer hulp nodig hebt, dan wil ik je wel helpen," beloofde Marjolijn haar begeleider Omollo toen ze wegging na haar stage. En Omollo kon even later hulp goed gebruiken voor een onderwijsproject in Kisuma. Jan: "We hebben toen tegen Marjolijn gezegd dat we haar zouden helpen om een school te laten bouwen met goed onderwijs, waar ook weeskinderen een kans krijgen om naartoe te gaan." Jan - werkzaam op het ROC van Amsterdam - en Ineke - werkzaam als intern begeleider op Het Kompas in Hoofddorp - benaderden vervolgens collega's, vrienden, familie en kennissen uit hun eigen netwerk voor een geldinzamelingsactie. Voor het goede doel. Met succes. Want er werd een hoog bedrag opgehaald.

Met het geld werd vervolgens grond gekocht en werd begonnen met de bouw van de nieuwe school. In 2009 werden de lokalen met stenen gebouwd voor drie kleuterklassen met goede toiletten. Iets wat geen vanzelfsprekendheid is. Jan, Ineke en hun dochter hadden inmiddels in Nederland ook veel spel- en schoolmaterialen ingezameld. "Echt ongelooflijk. Van alle kanten kregen we hulp aangeboden. Moeders die kinderkleding schonken. Spelletjes, schriften, pennen, telramen en speelgoed. De betrokkenheid heeft ons verbaasd en gaf een warm gevoel." Op 4 januari 2010 opent Marjolijn, die van jongsaf aan erg begaan is met kinderen, met trots het gebouw in Kisuma.

VOORBEELD VOOR OMGEVING De gedreven Keniaanse Omollo en zijn vrouw Lilian leiden sindsdien de school, maar zonder de hulp van het Jan, Ineke en Marjolijn had de school Jamilo geheten niet bestaan. "Het is echt iets van ons gezin en wordt door ons gedragen. Het onderwijsproject heet the children left behind en is ook officieel erkend als Stichting. We willen de school naar Nederlandse normen laten draaien en een voorbeeld laten zijn voor de omgeving. De school heeft veel sponsorkinderen wat betekent dat deze kinderen dankzij een sponsor les kunnen volgen. Met onze onderwijs-expertise willen we ook andere scholen helpen om zich verder te ontwikkelen zodat er goede lessen worden verzorgd," vertelt Jan. Ineke vult aan: "We worden ook wel door vreemden aangesproken als we op bezoek zijn. Of we niet wat geld kunnen missen. We zouden hen ook graag helpen maar onze focus ligt op het bieden van goed onderwijs. De laatste keer toen we er waren, bezochten we een moeder van wie vijf kinderen zijn opgenomen in ons sponsorplan. Zij liet merken zich helemaal vereerd te voelen door onze komst en enorm dankbaar te zijn want al haar kinderen krijgen dankzij het sponsorplan een kans op een toekomst."

OP EEN VOETSTUK Jan: "Elk jaar bezoeken wij of Marjolijn de school om te kijken hoe alles draait en wat nodig is en ook om ze dingen te leren. Soms voelt het dubbel. De lokale bevolking plaatst je als blanke al snel op een voetstuk. Als mensen ons zien, komen ze ons gelijk allemaal een hand geven alsof ik Koning Willem-Alexander ben. Ze noemen me ook wel de balloon-man, want ik heb altijd ballonnen bij me voor de kinderen. Maar die adoratie hoeft van mij niet. Dat voelt ongemakkelijk."

Ineke: "Het is soms ook wel grappig. Dan zie ik van die kleine Keniaantjes en dan hoor ik hoe ze Annemaria Koekoek spelen. En dan weet ik dat ze het spelletje van onze dochter geleerd hebben. Of ik zie hoe de leerkrachten er nu gymles geven nadat onze schoonzoon Sander die gymdocent is het jaar ervoor gymlessen heeft gegeven."

BETERE LEERPRESTATIES "De basisschool telt nu vijf lokalen. We streven ernaar om er elk jaar een lokaal bij te bouwen, zodat elke klas zijn eigen lokaal heeft. De kinderen krijgen op de school tussen de middag een warme lunch. Dat is vaak hun enige maaltijd op een dag. Maar het zorgt ervoor dat de leerprestaties beter zijn dan wanneer je een lege maag hebt," legt Jan uit." Ineke: "Tot twee jaar geleden werden de warme maaltijden voor tussen de middag nog bereid in een gammel hutje met in het midden een pan met daaronder drie stenen. Maar sinds een Venneps bedrijf bereid gevonden werd om een keuken te sponsoren, is er nu een mooie en handige kookgelegenheid."

"Door dit project hebben we ook echt een band opgebouwd met de bevolking. Omollo en Lilian zijn ook bij ons op bezoek geweest om zich te oriënteren op het Nederlands onderwijs. Bij Marjolijn in de klas zag Omollo tafels die in een kring aangeschoven kunnen worden en die heeft hij toen door een lokale timmerman in Kenia laten namaken."

VOLDOENING "De stage van onze dochter heeft veel teweeg gebracht in ons leven. Elk jaar worden de sponsors door ons aangeschreven of zij in het nieuwe jaar ook weer een kind willen sponsoren en we maken ook een nieuwsbrief om alle betrokkenen op de hoogte te houden. We vinden het fijn om iets te kunnen betekenen en het ligt bovendien in het verlengde van ons eigen werk. Het project geeft voldoening en we krijgen er veel waardering voor terug. We vinden het fijn dat dit op ons pad is gekomen..."

Inmiddels hebben Jan en Ineke hun eerste kleinkind in de armen kunnen sluiten. Een kerngezonde kleindochter met de naam Tess.

Mail de redactie
Meld een correctie

advertentie
advertentie