Voskuil: Stikstof

Zondagmiddag en ik besluit een rondje stikstof te gaan happen. U weet wel, de activiteit die vroeger ook wel 'wandelen' werd genoemd. Eenmaal buiten probeer ik te peilen hoe erg het milieu er aan toe is. Er staat geen wind, het zonnetje schijnt. Op het eerste gezicht ligt het milieu er vredig bij. Of moet ik zeggen: uitgeteld? Vogels fluiten, in de verte staat een paard bewegingloos bij een hek.
Herfst in Haarlemmermeer.
Héérlijk. Maar hoe lang nog?
Alles en iedereen is tegenwoordig duurzaam bezig. Ik niet. Ik loop maar een beetje mee. Als er geen groene bak was, mieterde ik alles in de bruine. Als de benzine morgen tien euro per liter kost, rijd ik gewoon door. Als de eenden bij elkaar kruipen vanwege de kou, zet ik de verwarming een graadje hoger. En dan zwijg ik nog over deze column. Want u weet: een krant is ook maar een omgehakte boom, er staan alleen letters op de bladeren. En een gemiddelde boom is goed voor 8000 vellen papier. Ik ben een milieuterrorist, ik weet het.

Voor straf hap ik stikstof.