Jennifer Maerten gemotiveerd terug van WK BMX: ‘Een geweldige ervaring rijker’

VIJFHUIZEN Stilletjes had ze op het WK BMX in Glasgow gehoopt op een medaille. Tot haar grote spijt greep Jennifer Maerten ernaast. Maar, zegt ze: “Het is een onvergetelijke ervaring geweest en het geeft me extra motivatie om volgend jaar te laten zien dat ik het kan.”

We spreken de 19-jarige Jennifer in haar ouderlijk huis in Vijfhuizen op de dag dat ’s morgens de veerboot uit Newcastle in IJmuiden is afgemeerd. De waslijn hangt vol schoongewassen sportkleding en handdoeken. In de tuin staan de beide BMX-fietsen van Jennifer uit te rusten van de trainingen en de wedstrijden. Zelf is ze ook aan wat rust toe, bekent de blonde sportvrouw. “Mijn lichaam en mijn geest zijn oververmoeid. Twee weken geen trainingen, geen studie, geen stage. Ik ga met vriendinnen afspreken en andere leuke dingen doen waar ik anders niet aan toe kom. Een heerlijk vooruitzicht.” Eigenlijk is het al begonnen. Op de ferry. Op de avond van de afvaart naar Nederland. “Er stond een zeer uitgebreid buffet klaar. Het eerste wat ik nam was pizza en patat. Dat was smullen. Voor even niet in de weer met een weegschaal voor de juiste hoeveelheden sportvoeding.”

ZWARE VAL Jennifer deed in het Schotse Glasgow mee in twee categorieën: ‘cruiser’ en ’20-inch’. Het verschil zit ‘m in de wielgrootte. De cruiser heeft 24-inch wielen. Voor beide categorieën is de startheuvel vijf meter hoog. Voorlopig vind ze dat hoog genoeg. De heuvel van achter meter moet nog even wachten. Eerst maar eens volledig herstellen van de twee gescheurde ruggenwervels die ze in mei van dit jaar opliep bij een zware val tijdens een Europese trainingswedstrijd in België. Het haalde een streep door haar trainingsopbouw. Pardon, jongedame, nog pas in mei? “Een ander ligt plat op bed. Ik schakel de pijn uit en ga door. Stilzitten is niks voor mij”, klinkt het gedreven.

KOFFER Haar eerste wedstrijd is in de categorie ‘cruiser’. De tribunes stampvol. De Colombiaanse en Australische toeschouwers maken er een mooi feest van. Jennifer zit die dag niet lekker in haar vel. Er is veel meer wedstrijdspanning dan anders. Haar start is slecht en dat terwijl tachtig procent van de wedstrijd je start is. Met een slechte start kom je niet ver. Toch wordt ze nog zesde. Natuurlijk baalt ze. Dit is niet waar ze zich het snot voor de ogen voor heeft getraind. Tot het indaalt dat het een prima prestatie is. “Vanuit de hele wereld deden 44 rijders mee. Een zesde plek is dan zo gek nog niet.”
Drie dagen later is de wedstrijd in de categorie ’20-inch’. Ze voelt zich sterk. Vandaag ga ik het doen, straalt ze uit. In de voorrondes wordt ze drie keer eerste. In de achtste finale tweede. De kwart finale eindigt ze als derde, ondanks een slechte start. In de halve finale staan ze met zijn achten in de startbak. De adrenaline giert door haar lijf. Het hek valt en ze vliegen naar beneden. Jennifer ligt in een prima derde positie als ze wordt aangetikt. Ze verliest haar evenwicht en klapt met ruim vijftig km per uur op de baan. Niks gebroken, wel een beste hersenschudding. “En mijn droom in duigen en steeds de vraag: wat als?.Ik ga extra hard trainen om mij op het WK 2024 in mei in Amerika te laten zien. Een finaleplaats op beide onderdelen, dat is wat ik wil”, klinkt het vastberaden. “De tickets zijn al geboekt, ik ga samen met mijn vader Wout.” Die op exact het juiste moment de kamer binnenkomt om te kunnen aanvullen: “En vanuit Amerika vliegen we door naar Verona in Italië voor het EK.” Vraag van de verslaggever: “En de fietsen?” Antwoord van pa en dochter: “Die halen we compleet uit elkaar en gaan in een koffer mee.” Het is geen geintje.

FIJNE KNEEPJES Jennifer heeft een druk leven en gaat voor duizend procent voor haar sport waar ze op haar negende mee begonnen is. Vader Wout en moeder Sandra staan volledig achter hun dochter. Ze omschrijven haar als ‘een bijter, geen zeurder’. Geldt trouwens ook voor hun zoon Jeffrey (21) die als gevolg van zware blessures is gestopt met de BMX-sport en zich gaat toeleggen op het baanwielrennen met als specialisatie sprint. Met zijn turbodijen en zijn instelling heeft hij het in zich de opvolger van Harrie Lavreysen en Jeffrey Hoogland te worden.
Jennifer traint zes dagen in de week. Krachttraining in de sportschool in Velsrbroek, op dinsdag naar Tiel en op woensdag naar Geldermalsen waar haar coach Doris Brink die zelf ook op hoog niveau gereden heeft, haar de fijne kneepjes van het vak leert. Daarnaast traint ze op de uitdagende baan van haar club HSC De Bataaf in Zwanenburg. Bij de aanleg hiervan heeft haar vader een cruciale rol gespeeld. Jennifer studeert verpleegkunde op HBO-niveau en gaat aan haar derde en daarmee voorlaatste jaar beginnen. Na haar afstuderen wil ze aan de slag als kinderverpleegkundige. Iets kunnen betekenen voor mensen, ze ervaart hoe mooi dat is nu ze stage loopt in zorgcentrum De Meerstede in Hoofddorp.

Het WK in Glasgow, ze kijkt er met een goed gevoel op terug. Eén ding is zeker: we gaan nog veel van Jennifer horen.

Door Frans Witteman