Zwanenburger hangt fluit verplicht aan de wilgen

22 januari 2009 om 00:00 Nieuws

Alexander Lazic is best een beetje trots op zichzelf. Nooit heeft hij een wedstrijd hoeven staken wegens molestatie of bedreigingen. Risicowedstrijden waarvoor zijn collega’s zich ziekmeldden ging hij niet uit de weg. “Trek voor jezelf de lijnen en fluit consequent. En durf een fout toe te geven. Mijn grootste voldoening was wanneer na de wedstrijd alle spelers mij kwamen bedanken voor de leiding”, zegt de fluitist die door de KNVB werd geëerd met de scheidsrechterspeld in goud en voor dertig jaar rapporteurswerk de waarderingsspeld in zilver kreeg.

Alexander Lazic: ‘Scheidsrechter zijn is heel simpel’ ZWANENBURG - Voor zijn plezier liep scheidsrechter Alexander Lazic liefst 35 jaar in zijn korte broekje in weer en wind over de groene velden. Hij moest stoppen omdat hij 70 werd. Met groot plezier kijkt de Zwanenburger terug. “Scheidsrechter zijn is heel simpel.”

Zaterdags een wedstrijd fluiten, zondags rapporteren. Een vast patroon. Bij afgelastingen liep hij met z’n ziel onder z’n arm. Voetbal was een wezenlijk deel van zijn leven. En daarom deed het hem pijn dat hij verplicht moest stoppen. Leeftijdsdiscriminatie noemt hij het. “De bond komt liefst 20.000 scheidsrechters tekort. Ik heb een conditietest voorgesteld om te bewijzen dat ik het tempo nog met gemak kan bijhouden. Tevergeefs. Ze zijn in Zeist vreselijk ouderwets”, meent de sportieve Zwanenburger die in 1991 spelregelkampioen van Nederland was.

Toen de in 1969 uit Joegoslavië gekomen Lazic- na één jaar sprak hij al vloeiend Nederlands- in 1973 zijn eerste wedstrijd floot had een scheidsrechter nog gezag. Een beslissing werd geaccepteerd. Hij heeft veel zien veranderen. Zowel binnen als buiten het veld. “Spelers proberen je nu uit. Zoeken de grenzen op. Trap je erin dan loopt het uit de hand. Een aanslag op de achillespezen was bij mij onverbiddelijk rood. Vorig jaar nog heb ik landelijke jeugd gefloten. Er lopen heel wat talentjes op onze velden. Helaas kunnen veel leiders en coaches zich niet beheersen. Ze schreeuwen en reageren zich af omdat die jongens zwaar moeten presteren. Ze zijn niet geschikt om de jeugd te begeleiden.”

Een goede scheidsrechter voelt de wedstrijd aan. “In het vuur van het spel wordt veel geroepen, terwijl het niet zo gemeend wordt. Dat moet je kunnen onderscheiden”, zegt de man die vele jaren met een elftal van landgenoten voetbalde bij SV Halfweg. Bij zijn afscheid geeft hij voetballers een boodschap mee. “Wees zuinig op de scheidsrechter. Hij mag gerust fouten maken. Net zoals een voetballer dat ook mag.”