Ik zou willen dat mijn beelden ‘een brug slaan’
15 juli 2010 om 00:00 NieuwsOp maandag 12 juli werd hij 80 jaar. “We hebben het in kleine kring gevierd. Zeker, het is een bijzondere mijlpaal, maar je moet het ook niet te groot willen maken. Ik ben gewoon een jaartje ouder geworden, net als alle andere jaren. Pensioen? Dat hoort niet bij dit werk. Kunstenaar ben je je hele leven”, vertelt hij in zijn atelier in Zwanenburg.
Dat hij “doorgaat”, is voor de bezoeker duidelijk zichtbaar. “Mijn werk voor de Bijbelse kerktuin in Hoofddorp heeft geleid tot contact met iemand uit de abdij van Egmond. Daar wordt regelmatig ruimte gemaakt voor allerlei kunstuitingen, al dan niet religieus geïnspireerd. Ik zou het heel leuk vinden als de serie waar ik aan werk daar ingepast zou kunnen worden.”
Het werken gaat hem wel moeilijker af. “Ik heb problemen met mijn ogen, maar op het ogenblik is dat onder controle. Als dat echt nodig zou zijn, kan ik een beroep doen op mensen die me beeldhouwend kunnen helpen.”
Bij een interview vanwege zijn 80e verjaardag past een terugblik. Vindt hij dat hij met zijn werk “een beeldend spoor” door de polder heeft getrokken?” “Dat zou je mogen zeggen.. In Hoofddorp De Polderjongen op het Polderplein en Leeghwater voor het Polderhuis. Dan het Vrijheidsbeeld in Weteringburg en de Recreanten in het Haarlemmermeerse Bos. De Bijbelse kerktuin met de Kruiswegstaties bij de r.k. Joannes de Doperkerk in Hoofddorp is een apart verhaal. En er staat het nodige werk van mij buiten de polder: In het Rijksmuseum in Amsterdam en in het Amsterdams Historisch Museum. Verder heb ik De Verdwenen Boer bij Sloterdijk gemaakt, en de Gandhi aan de Churchillaan in Amsterdam. Ik hoorde pas dat Gandhis bril er weer eens is afgeslagen. Schijnt in deze tijd onvermijdelijk, maar leuk is het niet. Wanneer ik mijn eerste beeld maakte? Begin jaren vijftig heb ik het verkocht: een Hurkend Naakt. Ik had me daarvoor laten inspireren door de kuise Suzanne. Een werkstudent had er 250 gulden voor over. Dat moest hij in termijn betalen - in die tijd iets bijzonders -, maar hij wilde het zou graag hebben dat hij dat er wel voor over had.
Hoe ik beeldhouwer ben geworden? Ik zou zeggen: het heeft zo moeten zijn. Na de Tweede Wereldoorlog - voor mij en mijn familie een moeilijke tijd, mijn vader was half-joods - was ik 16 jaar. Eigenlijk moest ik terug naar school, maar dat kon niet: ik had in het verzet gezeten, had van alles meegemaakt, dan kun je niet meer in de eerste klas beginnen. Ik ging aan het werk. Op een gegeven moment kreeg ik daar de kans poppetjes te boetseren, die werden mee ingepakt bij een wasmiddel. Kennelijk toonde ik daarmee talent. Ik werd door mijn omgeving gestimuleerd toelatingsexamen te doen voor de Rijksacademie voor Beeldende Kunst. Ik slaagde - erg tot mijn verbazing overigens - en besloot me te melden voor de Avondopleiding, Ik kreeg namelijk geen studiebeurs, dus ik moest erbij werken. Ik deed van alles en nog wat, zoals figurant op het toneel van de Stadsschouwburg. Helaas heb ik de opleiding vroegtijdig verlaten: ik kreeg een conflict over techniek van het steenhouwen. Maar mijn loopbaan is er toch gekomen. En ik heb praktisch altijd van mijn kunst kunnen leven: beeldhouwen, in combinatie met schilderen. Want ook dat laatste doe ik graag.”
Karel Gomes’ werk is figuratief. “Ik noem mijzelf een beeldhouwer uit de Middeleeuwse traditie. Het beeld staat centraal en krijgt alle aandacht, de maker is niet zo vreselijk belangrijk. Een kunstenaar zet iets neer op de manier zoals hij het ziet, de mensen interpreteren zijn werk volgens hun visie. Ik hoop dan altijd dat mijn beelden een brug zullen slaan. Want zo zijn ze bedoeld”
