Deze week is Luis aan het woord: Werk

HAARLEMMERMEER - Wie de levenswandel van Luis een beetje volgt, zal er niet vreemd van opkijken, denkt hij zelf. Hij keek er in ieder geval niet vreemd van op toen een van de luizedochters met een flinke zwaai de HC van donderdag 20 juni op tafel legde. Om precies te zijn op pagina 9. Ze was getroffen door de fraaie foto van de oudere vrouw die zo lief koffie inschenkt voor de medebewoners. Maar ze had ook het artikel gelezen waar de foto bij hoort en toen was ze behoorlijk geschrokken. Zei ze zelf.

"Het is echt een mooie foto hoor. Maar die mevrouw is toch niet echt werkloos? Dat koffie inschenken doet ze toch alleen maar voor de foto?''

Luis zweeg stil, want aan alles was te zien dat ze nog niet uitgevraagd was. Ze had het dus echt goed gelezen. "Want als ze het nu eens wel was, dan had ze mooi pech'', klonk het al enigszins verontwaardigd. "Als ik het goed begrijp willen ze dat mensen die echt geen werk kunnen vinden, straks verplicht worden om papiertjes te prikken.'' Het was even stil. "Maar heeft de gemeente daar geen eigen mensen meer voor, of zo. Zijn die ontslagen omdat er geen geld meer voor ze was? Een soort bezuinigingsactie dus?''

En toen viel er voor even een dodelijke stilte in huize Luis en als Luis ergens een hekel aan heeft is het dodelijk stiltes. Zeker bij zo'n gevoelig onderwerp als langdurige werkeloosheid.

Dat komt vooral doordat Luis steeds meer mensen tegenkomt in deze prachtige gemeente die, buiten hun schuld, langdurig werkloos zijn. Ze schrijven wat af richting steeds maar verder inkrimpende bedrijven die hun werknemers inruilen voor zzp'ers. Dat zijn lekker goedkope ondernemende jongens en meisjes die je alleen maar betaalt wanneer je ze echt nodig hebt. Ziekteverzuim, vakantie, geen zin - dan ook geen inkomsten en voor de bedrijven zelf: je betaalt alleen wat je inkoopt aan arbeid. Zonder enig risico. Het enige risico dat je loopt is dat je ex-werknemer na een groot aantal maanden bij je door het raam kijkt terwijl hij (of zij) met de papierprikker door het groen struint op zoek naar jouw afval.

Luizedochter, enigszins emotioneel, verbrak de stilte met een nieuwe vraag. "Zeg pap, ze doen die mensen toch geen speciaal gekleurd shirt aan waardoor je kunt zien dat het langdurig werklozen zijn?'' Luis moest even toegeven dat hij daar geen antwoord op had. Haar antwoord was een eenvoudig schouder ophalen, maar uit haar hele doen en laten sprak een stuk verbazing en verontwaardiging over - volgens haar dan - zoveel onrecht.

"Het lijkt wel een straf als je geen werk kunt vinden'', om er nog snel aan toe te voegen dat ze het een stom idee vindt van die gemeenteraad. "Stel nu eens dat ze je verplicht laten sneeuwruimen. En het sneeuwt niet. Wat moet je dan doen?''

Luis