Konijn

Mijn jongste dochter heeft sinds kort een konijn. Ze is er helemaal mee in de wolken. 'Ik noem hem Smikkel of Snikkel', zei ze toen hij arriveerde, zich nog niet bewust van de nare bijbetekenis van die laatste suggestie.

'Doe maar Smikkel', heb ik haar aangeraden.

't Is een lief, zwart beestje. In het begin had ik zoiets van: lekker voor met de kerst, maar je gaat toch om zo'n beestje geven. Alleen jammer dat ik allergisch voor konijnen blijk te zijn - als ik hem aanraak, moet ik al niezen.

We hebben de zijtuin afgezet met allerlei hekjes en zodoende ingericht als ren. Zo'n beestje moet toch minimaal eens per dag uit dat benauwde hok en de benen kunnen strekken, vind ik. Sinds ik hoorde dat het konijn van de buren in een onbewaakt moment door een kat is gegrepen, blijf ik er bij. Van de zomer was dat geen enkele opgave, maar het wordt steeds kouder. 

Dus als u hier voorbij rijdt en denkt: wat zit daar in de tuin nou voor een excentriekeling in zijn winterjas een boek te lezen? Ik ben het. Ik bewaak het konijn.