Gesprekken belanden van ziekenhuisbed in boek

BADHOEVEDORP In zijn onlangs uitgekomen boek Handen aan het bed! geeft Henk Eising (Badhoevedorp) een uniek, maar ook hartverwarmend kijkje achter de muren van het Antoni van Leeuwenhoek Ziekenhuis  waar liever niemand naar binnen wil. De patiëntenvervoerder weet er via zijn vrouw alles van af.

Zijn verhaal: ”Vijf jaar geleden werd er bij mijn vrouw kanker geconstateerd. De schrik was groot, uiteraard! Dat k-woord alleen al, het boezemt ontzag in, wakkert angst aan en slaat de grond onder je voeten weg. De grond die in ons geval zo stevig leek: een hecht gezin met twee fantastische dochters, leuke banen, een heerlijk huis, veel sociale contacten, kortom: geen vuiltje aan de lucht. Tot die onheilstijding. Dan komen die zaken ineens in een heel ander daglicht te staan. Al is daglicht slecht gekozen: je zou beter van duisternis kunnen spreken.“

”Na aanhoudende klachten deed een afgenomen biopt in het Slotervaart ziekenhuis alarmbellen rinkelen en dat resulteerde in een snelle doorverwijzing naar het Antoni van Leeuwenhoek ziekenhuis aan de overkant. Het Antoni van Leeuwenhoek (AVL): hoe vaak waren we er niet gedachteloos langs gefietst of gereden op weg naar de stad. Dat was tot dan toe altijd het beste wat je kon doen, er gewoon langs rijden. Na de biopt moesten we echter afslaan, het AVL terrein op. De eerste keren deden we dat met lood in onze schoenen. Wat gingen de verdere onderzoeken ons vertellen? Hoe erg zou het zijn?“

OPLUCHTING Twee weken van grote onzekerheid volgden. “Iedereen die in soortgelijke situaties verkeerd heeft, zal het beklemmende gevoel in de maag herkennen dat continu aanwezig is en dat verder toeneemt naarmate de dag van de uitslag dichterbij komt. Het viel mee, die uitslag. Er werd weliswaar kanker geconstateerd, maar mede door het snelle handelen van huisarts en specialist, waren de behandelende artsen optimistisch over de genezingskansen.“

”Een onbeschrijflijke opluchting maakte zich van ons meester. Gek eigenlijk, omdat je wel de diagnose kanker hebt gekregen. ‘We gaan voor volledige genezing’ klinkt dan als een godsgeschenk. Het moest natuurlijk nog wel even gebeuren, dat genezen. Zeven weken van intensieve bestraling volgden, de pijn nam steeds verder toe, haar gewicht steeds verder af, maar uiteindelijk zat het er op, godzijdank! En weer volgden tergend langzaam verlopende dagen van wachten. Wachten op goed nieuws.”

Het woord ‘schoon’ kreeg mythische proporties, dat zou het verlossende woord zijn. En het wérd ‘schoon’! Gaande het traject waren we steeds meer onder de indruk geraakt van het AVL. Het angstaanjagende beeld dat we hadden voor we er de eerste stappen zetten, verdween al vrij snel. Binnen is het, en dat klinkt vreemd, best aangenaam toeven. Het is er ruim, licht en kleurrijk, met prettige wachtruimtes, waardoor je niet meteen het idee hebt dat je in een ziekenhuis bent. De sfeer wordt verder versterkt door de vriendelijke en persoonlijke benadering van gastvrouwen en –heren en de mensen bij de incheckbalies.”

HILARISCHE GESPREKKEN ”Er wordt veel gedaan om patiënten en hun gevolg op hun gemak te stellen. En dan komt daar nog eens de werkwijze van de behandelende staf bij: persoonlijk, vriendelijk, professioneel, goede communicatie. Welk positief etiket valt er niet op te plakken? Toen zich enkele jaren later mijn pensionado bestaan aandiende hoefde ik dan ook niet lang na te denken, toen ik via een kennis vernam dat er versterking gezocht werd voor de groep patiënten vervoerders die in het AVL als vrijwilliger actief is. Dit was precies wat ik zocht voor de invulling van in ieder geval een deel van mijn nieuwe bestaan.”

En zo vervoert Henk met collega-vrijwilligers patiënten van hun afdeling naar één van de vele onderzoeks-, bestralings- of behandelruimtes. En weer terug. “Het is dankbaar werk en door de vele stappen die we zetten nog gezond ook. Het waardevolle van dit werk zit ‘m in de vele contacten die je met de patiënten hebt. We zijn toch even met ze onderweg en dan ontstaan vaak mooie, ontroerende, tragische, maar ook vrolijke en zelfs hilarische gesprekken en momenten. Gesprekken en momenten die mij inspireerden tot het op papier zetten van de meest tot de verbeelding sprekende verhalen.“

ANDRÉ VAN DUIN Het boek staat vol korte verhalen over deze indringende, ontroerende en grappige ontmoetingen. Tevens bevat het boek portretjes van een aantal collega vrijwilligers. Wie zijn het, wat is hun motivatie en wat doet het met ze. Kortom, een boek vol met opmerkelijke levensverhalen en bijzondere mensen.
De verhalen zijn soms opbeurend, soms hartverscheurend maar altijd ontroerend en lezenswaardig. Namen van patiënten zijn gefingeerd; waar namen van collega vrijwilligers worden genoemd, is dat met hun uitdrukkelijke toestemming.

Ex-patiënt André van Duin (darmkanker) nam het eerste exemplaar van Handen aan het bed! De volledige netto opbrengst van het boek gaat naar de Antoni van Leeuwenhoek Foundation, het goede doel van het ziekenhuis. Alle donaties aan de AVL Foundation dragen rechtstreeks bij aan de financiering van kankeronderzoek in het AVL.

Het boek is te bestellen op www.henkeising.com.